Passie-spirit

Het lijdensverhaal is een verhaal dat na 2000 jaar nog altijd actueel kan worden gebracht, want iedereen heeft zijn eigen kleine lijdensweg te gaan. Een weg die voor iedereen verschillend is.
Deze weg is een afwisseling van, mooi bedekte paden, waar er eenvoudig op kan worden gewandeld. Af en toe is het ook een stijl bergpad, waar er voor elke volgende stap opnieuw voldoende moed moet verzameld worden. Door voldoende moed te verzamelen, kan je uiteindelijk toch de top van de berg bereiken.
Maar waar vind je de moed om deze tocht aan te vatten en verder te stappen?

Ik denk dat dit voornamelijk de verbondenheid tussen mensen onderling is. Iets wat ik deze zomer aan den lijve mocht ondervinden. Tijdens de Israël/Palestina-reis was er al van in het begin een erg grote verbondenheid te voelen tussen de verschillende deelnemers. Hierdoor werd het reisgezelschap al vrij snel een hechte groep.

Maar wat is de verbondenheid tussen deze mensen? Wat vormt de groep en waar vinden we de moed om dit soort uitdagingen aan te gaan?
Is het misschien dat we allemaal onze eigen tocht moeten gaan? Al is een bergpad nog zo stijl zodat iedereen de tocht op zijn tempo moet stappen, toch geeft het steeds nieuwe moed om verder te gaan als je onderweg iemand tegenkomt die even mee stapt, die je een hart onder je riem kan steken.

Als we nu alleen op tocht zijn, iets wat in de hedendaagse prestatiemaatschappij steeds meer voorkomt, wie komt er ons dan nog een hart onder de riem steken? Hij op wie we altijd kunnen rekenen, Hij die - zelfs ondanks zijn eigen zware lijden – er toch in geslaagd is om opnieuw hoop in de wereld te brengen.

Is het dan ook niet nodig om onze kleine lijdensweg te gaan, om te kunnen genieten van de hoop die achteraf wordt geboden?
Laten we daarom mee ons kruis opnemen en onze eigen lijdensweg gaan. Zo kunnen we achteraf de hoop terugvinden. Laten we samen onze vasten beleven om achteraf nog zo goed van Pasen te kunnen genieten.