Passie-spirit

Deze zomer was ik 10 dagen in Israël. In Jeruzalem hebben we daar de ‘Via Dolorosa’ afgewandeld. Juist op dat moment waren er rellen in de stad tussen de Israëli’s en Palestijnen. Er hing dus een gespannen sfeer en niet de uitbundigheid en rust waarvoor je normaal op reis zou gaan. Op de één of andere manier werden mijn gevoelens over het lijdensverhaal van Jezus hierdoor veel intenser. Waar ik vroeger vooral de ‘actie’ uit het verhaal filterde, houd ik nu vooral de diepmenselijkheid over.

Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan het pijnlijke dilemma waar Jezus’ vrienden voor stonden. Kozen ze openlijk voor hun geliefde leider, of hielden ze zich afzijdig om dezelfde straf te ontlopen? Een dilemma dat ook vandaag nog zo actueel is. Kiezen we voor ons eigen hachje of proberen we om meer rechtvaardigheid in de wereld te brengen met het risico om afgestraft te worden? In Jeruzalem was er die dag opschudding omdat moslimvrouwen niet meer in de moskee mochten van Israëlische militairen. De protesten over deze onrechtvaardigheid die daarop volgden, werden in de kiem gesmoord met rubberkogels in de hoop dat de Palestijnen de volgende keer niet meer durven protesteren.

Ten tweede viel in Jeruzalem de eenzaamheid van Jezus als een blok op mij. De last, letterlijk en figuurlijk, die hij alleen moet zien te dragen, drong plots tot mij door. Zoveel mensen die kwamen genieten van de sensatie en leed dat niet het hunne is. Ook dat klinkt mij bekend in de oren. Die dag in Jeruzalem voelde ik mezelf ook een beetje ramptoerist. Als je alle verhalen uit Israël hoort en ziet, ben je oprecht blij dat je zelf terug naar een veilige thuis kan terugkeren. Tegelijkertijd zorgden de geweerschoten voor een spectaculair verhaal om thuis te vertellen. Het was confronterend om de parallellen met het passieverhaal zo duidelijk te kunnen trekken. Ter plekke besliste ik daarom om niet aan de kant te blijven staan bij het leed van anderen, maar te helpen waar ik kon. Ik wil meer zijn zoals Simon en impulsief de last van anderen helpen dragen.

Een derde gevoel dat mij overviel op de ‘Via Dolorosa’ was het verdriet dat Maria voelde toen ze haar eigen zoon zag lijden. Geen enkele moeder of vader verdient het om hun kind te verliezen. Weer trok ik die dag in Jeruzalem de parallel met de actualiteit. Hoeveel moeders in Israël zouden al met lede ogen aanzien hebben dat hun zonen moeten gaan vechten (en sterven) “voor de goede zaak”? Als er een groep is die dit conflict kan oplossen, dan zijn het wel de moeders van de overleden soldaten. Daar ben ik echt van overtuigd.

De samenloop van omstandigheden die dag in Jeruzalem hebben mij doen inzien hoe belangrijk en actueel het passieverhaal nog is en met uitbreiding de hele Bijbel. Niets is zo sterk al een verhaal dat in een fundamenteel gewijzigde context nog altijd zoveel diepmenselijke waarheid bevat. Een waarheid waar ik naar wil leven.